بزرگ ترین شهاب سنگ، 2031 به نزدیک ترین فاصله با ما می رسد - هنجس بلاگ

خبرنگاران | ستاره شناسان می گویند دنباله دار Bernardinelli-Bernstein (C/2014 UN271) می تواند بزرگترین و درخشان ترین عضو از ابر اورت (Oort Cloud) باشد که تا کنون کشف شده است و این اولین دنباله دار در جهت ورودی است که تا کنون شناسایی شده است.

به گزارش خبرنگاران ؛ این دنباله دار به وسیله پدرو برناردینلی و گری برنشتاین از دانشگاه پنسیلوانیا در اوایل امسال کشف شد. آن ها داده های دوربین 570 مگاپیکسلیِ انرژی تاریک (DECam) را بر روی تلسکوپ 4 متری Víctor M. Blanco در شیلی جستجو می کردند. آن ها داده های این جسم را که در اصل از سال 2014 تا 2018 جمع آوری شده بود، پیدا کردند. در ابتدا این اطلاعات دنباله دار معمولی را نشان نمی داد، بنابراین تصور می شد که این جسم یک سیاره کوتوله است.

اما طی یک روز بعد از کشف آن، اخترشناسان با استفاده از شبکه رصدخانه لاس کامبرس تصاویر تازهی گرفتند که نشان می داد در 3 سال گذشته به کما رفته است و به سرعت در حال حرکت در ابرِ Oort است. سپس این جسم به طور رسمی به عنوان دنباله دار طبقه بندی شد.

به گفته ستاره شناسان، این دنباله دار بکر و تازه است و نزدیکترین رویکرد قبلی آن به خورشید حدود 3.5 میلیون سال پیش بوده که به 18 واحد نجومی رسیده است (واحد های نجومی = فاصله زمین از خورشید). بر اساس محاسبات، این دنباله دار تا سال 2031 به نزدیک ترین فاصله اش با ما خواهد رسید؛ تقریبا برابر با فاصله سیاره زحل با ما.

ستاره شناسان استنباط کردند که سفر داخلی این دنباله دار از فاصله بیش از 40، 000 واحد نجومی از خورشید شروع شده است - به عبارت دیگر 40، 000 بار از دورتر از فاصله ای که زمین از خورشید دارد که معادل با 3.7 تریلیون مایل یا 0.6 سال نوری است. فاصله نزدیک ترین ستاره به منظومه شمسی، 1.7 سال نوری است. بعلاوه سیاره پلوتو به طور میانه 39 واحد خورشید از خورشید فاصله دارد.

در حال حاضر، این دنباله دار در حدود اورانوس (حدود 3 میلیارد کیلومتر یا 1.8 میلیارد مایل دورتر) است. با وجود مقدار دنباله دار، حتی در نزدیک ترین فاصله خود در 10 سال آینده، در حال حاضر پیش بینی شده است که با چشم غیر مسلح قابل مشاهده نخواهد بود و تنها بزرگترین تلسکوپ های آماتور قادر به تماشا آن خواهند بود.

ابر اورت (Oort Cloud)

ابر اورت دورترین منطقه منظومه شمسی است. تصور می شود که حتی نزدیکترین اجسام ابر اورت چندین بار از خورشید دورتر از نواحی بیرونی کمربند کویپر قرار دارند.

بر خلاف مدار سیارات و کمربند کوئیپر، که بیشتر در یک دیسک مسطح در اطراف خورشید قرار دارند، ابر اورت به حالت یک پوسته کروی غول پیکر است که بقیه منظومه شمسی را احاطه نموده است. این شبیه یک حباب بزرگ و دیواره ضخیم است که از تکه های یخی فضایی به مقدار کوه و گاهی بزرگتر ساخته شده است. ابر Oort ممکن است حاوی میلیارد ها یا حتی تریلیون شیء باشد.

ابر اورت، خانه دنباله دار ها

از آنجا که مدار های دنباله دار های طولانی مدت بسیار طولانی هستند، دانشمندان گمان می نمایند که ابر اورت منبع بیشتر این دنباله دار ها است. به عنوان مثال، دنباله دار C/2013 A1 Siding Spring، که در سال 2014 از مریخ عبور کرد، حدود 740، 000 سال دیگر به منظومه شمسی باز نمی شود.

فاصله خورشید تا ابر اورت آنقدر زیاد است که توصیف آن نه در واحد های متداولی مانند مایل یا کیلومتر، بلکه فقط در واحد های نجومی امکان پذیر است.

یک واحد نجومی (یا AU) فاصله بین زمین و خورشید است. با این حال، تصور می شود که لبه داخلی ابر Oort بین 2000 تا 5000 AU از خورشید فاصله دارد. لبه بیرونی ممکن است 10، 000 یا حتی 100، 000 AU از خورشید فاصله داشته باشد؛ یعنی یک چهارم تا نصف بین خورشید و نزدیکترین ستاره همسایه.

اگرچه تصور می شود که دنباله دار های طولانی مدتِ مشاهده شده در میان سیاره ها از ابر اورت سرچشمه می گیرند، اما هیچ جرمی در خود ابر اورت مشاهده نشده. در حال حاضر این یک مفهوم نظری است. اما این همچنان بیشترین پذیرش را برای منشاء دنباله دار های دوره طولانی پذیرفته است.

منبع: Technology.org