نمی خواستم معاف از ورزش بمانم - هنجس بلاگ

به گزارش خبرنگاران به نقل از روزنامه خبرنگاران ، او با طراحی یک ویلچر و استفاده از دوچرخه کورسی قدیمی همسرش به دنبال حمایت برای تولید ویلچرهای ویژه مسابقات ویلچررانی در ایران است و ضمن فعالیت حوزه های اجتماعی، ورزشی افراد دارای معلولیت امیدوار است که با ارتقای کیفیت سطح زندگی و فرهنگ کشور، هیچ دانش آموزی با نیازهای ویژه از ورزش محروم نشود.

چرا در تحصیل ات وقفه افتاد؟

مادر، پدر، خواهرها و برادر همه برای بهبودی شرایط جسمی ام از هر چه داشتند مایه گذاشتند. آنها برای پیشرفتم خیلی زحمت کشیدند اما در دبیرستان حس می کردم جایی برای من نیست. زنگ های ورزش، غم جهان روی دلم می نشست. کلمه همیشگی معاف مقابل واحد ورزش، در کارنامه عذابم می داد. دوست داشتم فضایی فراهم شود که من هم در آن ورزشکار باشم. می خواستم از آن محیط فاصله بگیرم. درس را رها کردم. رفتم سراغ ورزش.

چیزی که می خواستی را در ورزش پیدا کردی؟

من خودم را در ورزش پیدا کردم. اول رفتم سراغ شنا. بعد ویلچررانی. چند سال گذشت و چون تجهیزات ویلچررانی گران بود کلا این رشته جمع شد. دوومیدانی را شروع کردم و همه این ها اعتماد به نفسم را تقویت کرد. دوباره به تحصیل برگشتم. در این سال ها مربیان و اساتید خوبی هم داشتم که همیشه راهنمای من بوده اند.

بعد انگار رفتی روی دور تند اتفاقات خوب؛ دانشگاه، ازدواج و مادر شدن.

بله. ازدواج کردم و همسرم شد همراه همیشگی. همه تلاش ها کم کم به نتیجه می رسید. با حمایت های همسرم و خانواده دانشگاه را شروع کردم. در همان دوران به لطف خدا مادر شدم. یکی از بزرگ ترین تجربه های زندگی ام...کاردانی تربیت بدنی، گرایش مربیگری معلولین برای معلولین تمام شد. بعد کارشناسی و کارشناسی ارشد مدیریت ورزشی.

بالاخره با همان دست های قوی، رسیدی به وزنه برداری بانوان.

دست ها کمکم کردند. برای بدنسازی به باشگاه پیام ارتباطات تهران رفتم. به دنبال مربی بدنسازی آشنا با شرایط خاص افراد دارای معلولیت بودند. مربیگری را شروع کردم. بعد اطلاع دادند اولین دوره مسابقات قهرمانی کشور وزنه برداری بانوان جانباز و معلول در پیش است، تیم تشکیل دادیم و شرکت کردیم. تجربه رفتن روی تخته خیلی خوب بود. انگیزه همه ما را دو چندان کرد. برای اولین بار فرصت داشتیم روی تخته ای برویم که مردان سال ها در آن حرف برای گفتن داشته اند. ما فاصله داریم اما یقین دارم همگی بهتر هم می شویم. امسال هم با وجود کرونا، فدراسیون با رعایت پروتکل های بهداشتی دومین دوره مسابقات را برگزار کرد که در این شرایط سخت خیلی خوب بود و من دوم شدم.

در مجموع اوضاع پاراوزنه برداری بانوان چطور است؟

شروع خوبی داشته ایم. این که وزارت ورزش و فدراسیون ورزش های جانبازان و معلولین از بانوان این رشته حمایت می کنند باعث دلگرمی ست. هر کاری در قدم های اول مشکلاتی دارد. اینها را به آقای رضازاده رئیس انجمن پاراوزنه برداری هم گفته ایم اما نگاه مثبت به زنان معلول این رشته امیدوار کننده است.

و ماجرای این مدال نقره نجات بخش و کمک به آزادی زندانیان چه بود؟

ماه رمضان به یک برنامه تلویزیونی دعوت شدم با موضوع ازدواج معلولین. اما من از مدت ها قبل به موضوع زندانیان فکر می کردم. چیزی نداشتم. پاراوزنه برداری هم آنقدر نوپاست که ما تنها دو مدال کشوری داشتیم. روی آنتن گفتم تصمیم دارم مدال نقره ام را برای آزادی پنج زندانی جرایم غیر عمد بفروشم. ته دلم گفتم واقعا آیا کسی برای این کار پیش قدم می شود. در همان برنامه خبر دادند خانمی در اصفهان درخواست خرید کرده اند. مدال را برای تهیه کننده برنامه فرستادم و خانم محترم و نیکوکار با چکی به مبلغ 110 میلیون تومان مدالم را خریدند. این که مدال پاراوزنه برداری بانوان را یک بانوی نیکوکار خرید و به رهایی پنج هم وطن در بند کمک می کند لطف خداست و من از این بابت بسیار خوشحالم. امیدوارم این تفکرات غلطی که در مورد وزنه برداری زنان گاهی در جامعه وجود دارد با این اتفاقات از بین برود.

جهت طولانی موفقیت

در مدرسه دوستی پیدا کرده بودم که دستم را می گرفت. با کمک او و عصا در کلاس، حیاط و راهروها راه می رفتم. یک بار به من گفت: نگران پاهایت نباش تو دست های پر قدرتی داری. از این تعریف خوشم آمد. به دست هایم فکر نکرده بودم. زنگ های تفریح با هم به کلاس های دیگر می رفتیم. من را معرفی می کرد به بقیه. مچ می انداختیم. با بقیه دخترها مسابقه مچ اندازی می دادم و می بردم. این تنها خاطره شیرین من از دوران دبیرستان است.

در همین تهران خودمان، سال 1357 متولد شده و تنها 6 ماه بعد بالاترین نعمت خداوند، سلامتی اش را، با یک اشتباه پزشکی از دست داده است. با برچسب معلولیت راهش را در اجتماع باز کرده و به مدرسه، ورزشگاه و... رفته است. او هنوز مدال های المپیک، قهرمانی جهان، آسیا و... ندارد. رضازاده نیست. یکتا جمالی هم...

هر بار از ملیحه حصارخانی بپرسی کارنامه ات چند مداله است؟ با افتخار و صراحت، با دو مدال ملی،یادآوری می کند زنان دارای معلولیت هم روی تخته آمده اند و فعلا همه دارایی شان همین مدال های قهرمانی کشور است.

تا این جا می شودیک داستان بلند نوشت. او جهت را پیدا کرده، در خیابان ها و شهری که با یک جهان درد بی درمان، شهروندان دارای معلولیت را گم کرده . با اماکن قدیمی بی حوصله و معمارانی عاشق پله . ساختمان های نوسازی که دنبال پول و پایان کارند و خیلی وقت ها سطوح شیب دار و بالابر قانونی را بعد از دریافت مجوز از بین می برند.

همین طورهاست که تحصیل، کار و ورزش برای زنی که مدال نقره قهرمانی کشور پاراوزنه برداری را می گیرد یعنی کار بزرگ.

آرزو قنبری - گروه ورزش / روزنامه خبرنگاران

گروه ساختمانی آبان: گروه ساختمانی آبان: بازسازی ساختمان و تعمیرات جزئی و کلی و طراحی ویلا و فضای سبز و روف گاردن، طراحی الاچیق، فروش درب های ضد سرقت را از ما بخواهید.