دادن آنتن به گاندو جسارت می خواست ، باید درباره عملکرد دولت هم فیلم بسازیم - هنجس بلاگ

گروه فرهنگ و هنر خبرنگاران- فصل دوم مجموعه گاندو شب گذشته در حالی به انتها رسید که قرار بود این سریال پرطرفدار سی قسمتی باشد. با این وجود انتها بی مقدمه سریال گاندو2 بدون به انتها رسیدن قصه اش اتفاق عجیبی بود که واکنش های مختلفی را هم دربرداشت. سریال پرطرفداری که از زمان پخش فصل اولش در سال 98 در کنار بازخورد های مثبت مردمی، واکنش اعضای مختلف دولت را در پی داشت.

سری دوم این سریال هم در همین 15 قسمت عباس صالحی وزیر ارشاد، علی ربیعی سخنگوی دولت و حسام الدین آشنا را وادار به واکنش درباره این سریال کرد و در تازه ترین اتفاق شب گذشته محمدجواد ظریف این سریال را دروغین خطاب کرد و گفت رسانه ملی با پخش این سریال بستری برای بی اعتمادی ایجاد نموده است.

همه این واکنش ها و همچنین خبری که مشاور مدیر شبکه سه سیما مبنی بر پخش ادامه سریال گاندو بعد از انتخابات ریاست جمهوری منتشر کرد، احتمال توقف پخش این سریال امنیتی جاسوسی به دلیل فشار های سیاسی را بیشتر می نماید. با این وجود بعد از پخش فصل اول سریال گاندو گفتگویی داشتیم با وحید رهبانی بازیگر نقش محمد که به بهانه توقف موقت سریال به بازخوانی آن می پردازیم؛

وحید رهبانی، بازیگر و کارگردان باسابقه تئاتر که سال ها پیش با سریال تلویزیونی خانه ما در نقش یک جوان عشق فوتبال به یک چهره شناخته شده در تلویزیون مطرح شد بطوری که بعضی ها برای رهبانی جوان در ادامه راه انتظار ایفای نقش در سریال ها و مجموعه های مختلف تلویزیونی را می کشیدند، اما انگار رهبانی جوان جهت حرفه ای خود را در هنر، انتخاب نموده بود و در سال های متمادی خود را به عنوان یک کارگردان تئاتر مطرح میکرد و برای تحصیل در رشته کارگردانی تئاتر راهی کانادا گردد و البته قبل از عزیمت به کانادا در فیلم سینمایی دوئل احمدرضا درویش به ایفای نقش پرداخت.

حال چند سالی که رهبانی با اتمام تحصیل خود و بعضی فعالیت های تئاتری در کانادا به ایران بازگشته طی این سال ها بیشتر درگیر کارگردانی تئاتر بوده و در کنارش حضور نه چندان پررنگ در یکی دو فیلم سینمایی بوده است تا اینکه وحید رهبانی با ایفای نقش در سریال گاندو به عنوان نقش نخست خود را دوباره بر سر زبان ها انداخت با این تفاوت که نیمای خانه ما این روز ها تبدیل به آقا محمد گاندو شده است، در ادامه بخشی از گفتگوی وحید رهبانی با خبرنگاران گروه فرهنگی خبرنگاران از نظرتان میگذرد:

اگر وسوسه شهرت داشتم در ایران می ماندم

در ابتدا در خصوص رفتنم از ایران و تحصیل در کانادا باید بگویم، اینکه بعضی مدام می گویند به لحاظ شغلی اشتباه کردم که در اوج فعالیت هایم از کشور رفتم، باید بگویم اگر وسوسه شهرت داشتم قطعا پس از بازی در سریال خانه ما و فیلم سینمایی دوئل در ایران می ماندم، اما خوشبختانه خیلی زود روبرو شدم با چیزی به اسم شهرت در سن پایین و تجربه اش کردم و خوبی ها و بدی های شهرت را به خوبی لمس کردم، اما به خوبی می دانستم که شخص هیجانی تری برای کارگردانی تئاتر و خلق اثر هستم و در نتیجه احتیاج به تحصیل بیشتر و حرفه ای تر در این خصوص داشتم و می خواستم علاوه بر تکمیل تحصیلات عالی در حوزه تئاتر با یک فرهنگ دیگری در کشوری دیگر آشنا بشوم و اکنون بسیار خرسند هستنم که آن مقطع برای یادگیری بیشتر عزیمت کردم.

پس از انتها تحصیل مسلما به کشور بازگشتم، اما بیشتر وقتم را به کارگردانی تئاتر گذراندم و احتمالا تا آخر عمر هنری ام هم همین رویه را پیش میگیرم، زیرا خانه اول من تئاتر است و خودم به خوبی می دانم حالم با تئاتر خیلی خوب می گردد، زیرا ئتاتر برای من فقط نمایش نیست برایم یک تمرین روحی و روانی است که در تمرین های تئاتر برایم بوجود می آید و فرایند رشد و یادگیری بیشتر برایم رقم میزند و از سویی دیگر ارتباط زنده با تماشاچی هم برایم موضوع را جالب تر می نماید البته منظورم این نیست که اصلا به سینما وتلویزیون فکر نمیکنم مسلما در هر حوزه ای که پیشنهادی شد که دلم برایش بلرزد آن پیشنهاد را قبول می کنم درست مانند پیشنهاد آقا محمد گاندو.

گاندو فراجناحی بود و حرف مردم را می زد

از همان روز های ابتدایی که فیلمنامه گاندو را خواندم، متوجه شدم که این اثر حرف مردم را خواهد زد و در خصوص موفقیت گاندو نگران آینده نبودم و پس از خواندن فیلمنامه می دانستم حرف این سریال جناحی نیست و صرفا درد و حرف مردم است و در نتیجه می دانستم با ایفای نقش در این سریال ضرر نخواهم کرد هر چند هر اثر هنری حتما نقد دارد، هیچ اثر هنری نیست که همه از آن تعریف نمایند، مطلب دیگری که من را برای پذیرفتن نقش آقا محمد مطمئن می کرد کارنامه ام در سینما و تلویزیون بود و به خوبی می دانستم که کسی نیستم که غریبه با دنیای هنر باشم و کارنامه هنری ام خیلی روشن است همه می دانند من چه بازیگری در سینما و تلویزیون هستم و در نتیجه با خیال راحت و با فراغ بال می رفتم سر صحنه حتی با هیجان بسیار زیاد می رفتم.

دادن آنتن به گاندو جسارت می خواست

گاندو جدا از دستاورد هایی که داشته آغاز نماینده این گفتمانی است که درباره عملکرد دولت فعلی هم سریال بسازیم حتی در خصوص مدیری که هفته پیش مشکل داشته باید حرف بزنیم و این گفتمان نویی است که با گاندو آغاز شده که باید درباره مسائل شفاف حرف بزنیم و اتفاق قشنگی است و مانند یک جویبار کوچکی است که راه را باز می نماید و مردم احساس می نمایند همین که حرف هایشان در سریال زده میگردد احساس رضایت مینمایند.

در 40 سال گذشته خیلی سعی کردیم در تلویزیون که رسانه گسترده و شاید گسترده ترین رسانه ماست دست به عصا باشیم اولین باری است که گاندو با هدف شفاف سازی روی آنتن میرود و این بستر را فراهم کردن در واقع دادن این آنتن به یک چنین قصه ای جسارت می خواهد.

برای آقا محمد ادا و اطوار درنیاوردم

مردم خیلی با دقت سریال ها را دنبال مینمایند و موقع تماشای سریال به خوبی به چشمان بازیگران نگاه مینمایند و اگر هنرپیشه ای با جان و دل بازی نکند به خوبی متوجه میشوند و بازی بازیگر با پس می زنند.

وزنه ای که روی دوش نقش آقامحمد بود خیلی زیاد و سنگین بود که ظرافت های خاصی را در بازی میطلبید بطوری که باید در موقعیتی سر بچه های تیم خودش داد وفریاد کند و از سوی با یک مهربانی خاصی باید هوایشان را داشته باشد و حتی شوخی های ریزی با آن ها داشته باشد، شخصیت آقا محمد باید به جز تقابل با مادر و اقای عبدی (رئیس)، با هر کسی که در گاندو صحبت می کرد باید مانند یک بازجو صحبت میکرد.

برای ایفای نقش محمد سعی کردم هیچ کاری اضافه و خاصی نکنم و خیلی صاف و تمیز شخصیت محمد را آنطور که باید نشان دهم در واقع تمام کوششم این بود که بدون هیچ ادا و اطواری نقش آقا محمد را بازی کنم و این مسئله را از مکتب تئاتر آموخته ام.

خداراشکر که امروز تهران، کابل نیست

درباره عزیزانی که ما در سریال گاندو نقششان را بازی کردیم باید بگویم، باید آدم عظیمی باشید که قبول کنید جانتان را هر روز کف دستتان بگذارید و برای امنیت کشورتان بجنگید آنهم وقتی که بدانید نه پول زیادی نصیبتان میگردد و نه اسمی از شما به میان آروده میگردد و این عزیزان با قلب های عظیم چنین ویژگی را دارند. این لطفی که این روز ها مردم نسبت به عوامل سریال گاندو دارند در واقع تقدیر مردم از سربازی بی نام ونشانی است که برای امنیت کشور کوشش می نمایند هر چند که آنان برای تقدیر این جانفشانی ها را نمی نمایند.

در نهایت از صمیم قلب از این غیورمردان تشکر می کنم که شرایطی فراهم کردند که شرایط امنیت ایران امروز همانند کابل نیست، واقعا تادر مکان ناامنی نباشیم معنی و مفهموم امنیت را نمی فهمیم، متاسفانه بعضی ها تصور مینمایند امنیت مانند هوا است که باید خود به خود باشد و مثلا صبح که از خواب بلند می شویم باید امنیت اتوماتیک وجود داشته باشد، اما فقط باید جای ناامن برویم تا بفهمیم این دوستان چه قدر ارزشمند هستند. من با توجه به حسی که از این دوستان به هر حال دریافت کردم می دانم که خیلی احتیاجی به تشکر ما ندارند.